Όταν κάποιος που παρακολουθεί και καταγράφει την ελληνική ροκ σκηνή από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, είναι ευνόητο ν\' αποτελεί και ο ίδιος έναν μεγάλο και θερμό θιασώτη του έργου του Παύλου Σιδηρόπουλου, που χαρακτηρίσθηκε ανεξαίρετα από το σύνολο του μουσικού τύπου ως ο πλέον αυθεντικός εκπρόσωπος του χώρου αυτού. Και για όλους εμάς ειδικά που γνωρίσαμε από κοντά τον Παύλο, η είδηση του θανάτου του εκείνο το παγωμένο πρωινό του Δεκέμβρη του 1990 υπήρξε ένα ισχυρό σοκ. Όχι γιατί αγνοούσαμε το σοβαρό πρόβλημα του με την ηρωίνη αλλά να. . . πιστεύαμε πως χρόνια ολόκληρα τώρα είχε τη δυνατότητα και την εμπειρία να "κοντρολάρει" την κατάσταση. Εξ\' άλλου λίγους μήνες πριν από την άδοξη φυγή του, ο ίδιος την είχε αποκηρύξει δημόσια στη τελευταία συνέντευξη της ζωής του σ\' ένα μουσικό περιοδικό, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι "η ηρωίνη σ\' εκμηδενίζει είναι ένας μύθος, μία μπούρδα...". [...]